Forum www.pedagogikabloka.fora.pl Strona Główna www.pedagogikabloka.fora.pl
szkoła studia akademia podlaska blok a pedagogika
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Diagnoza funkcjonowania dziecka w szkole NIEPOWODZENIA SZKOL

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.pedagogikabloka.fora.pl Strona Główna -> Semestr V / Warsztat pracy pedagoga społecznego
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Iga




Dołączył: 01 Cze 2010
Posty: 19
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Wto 22:16, 06 Gru 2011    Temat postu: Diagnoza funkcjonowania dziecka w szkole NIEPOWODZENIA SZKOL

Diagnoza funkcjonowania dziecka w szkole
NIEPOWODZENIA SZKOLNE
Niepowodzenia szkolne
 przedmiot badań
 Zjawisko nasiliło się w ostatnich latach
 W polskiej pedagogice niepowodzenia są jednym z najlepiej opracowanych problemów.
 Zajmowali się nimi m. in. tacy autorzy, jak J. Konopnicki, Cz. Kupisiewicz, R. Radlińska, R. Więckowski, W. Okoń, K. Spionek.
DEFINICJE
Powodzenia szkolne ogólnie rozumiane są jako osiąganie dobrych wyników w nauce.

 "Osiąganie przez uczniów powodzenia w nauce zależy od jego zdolności, warunków domowych, wytwarzania w środowisku domowym pozytywnej motywacji do nauki, od szeroko rozumianej pracy szkoły, programów szkolnych i wszystkich tych samych czynników, które determinują pojawienie się niepowodzeń dydaktycznych." *

*M. Mularczyk: Niepowodzenia - a może powodzenia. "Nowa Szkoła" 1997, nr 7, s. 14

DEFINICJE
Niepowodzenia szkolne to "proces pojawiania się braków w wymaganych przez szkolę wiadomościach i umiejętnościach ucznia oraz negatywnego stosunku wobec tych wymagań".

Cz. Kupisiewicz niepowodzenia szkolne ujmuje jako "sytuacje, w których występują wyraźne rozbieżności między wymaganiami wychowawczymi i dydaktycznymi szkoły, a zachowaniem uczniów oraz uzyskiwanymi przez nich wynikami nauczania".
Niepowodzenia szkolne uczniów są wynikiem długofalowego procesu, którego początek jest trudno wykrywalny. Objawia się on spadkiem przystosowania szkolnego dziecka wskutek narastania jego niewydolności szkolnej.


W. Sikorski: Poziom samooceny uczniów, a ich osiągnięcia w nauce szkolnej. "Opieka - Wychowanie - Terapia" 2001, nr 2, s. 10 - 14.
M. Mularczyk: Niepowodzenia - a może powodzenia. "Nowa Szkoła" 1997, nr 7, s. 14
W. Okoń: Słownik pedagogiczny. Warszawa 1975, PWN, s. 194.
Cz. Kupisiewicz: Podstawy dydaktyki ogólnej. Warszawa 1988, PWN, s. 227.
J. Jastrząb: Niepowodzenia szkolne - problem szkoły czy ucznia. "Wychowanie na co Dzień" 1995, nr 7 - 9, wkładka metodyczna I - IV.
J. Konopnicki: Powodzenia i niepowodzenia szkolne. Warszawa 1966, PZWS, s. 17 - 20.

4 fazy narastania niepowodzeń szkolnych
wg. J. Konopnicki "Powodzenia i niepowodzenia szkolne”
 Faza I - przejawiają się pierwsze niedostrzegalne jeszcze przez nikogo braki w wiadomościach.
Uczeń stwierdza, że inni są lepsi. Występuje u niego brak zainteresowania na lekcjach oraz chęci do nauki. Przejawiają się pierwsze symptomy niezadowolenia ze szkoły – dziecko zaczyna unikać szkoły
 Faza II – występują zaawansowane braki w wiadomościach.
Jest ich tak dużo, że uczeń nie daje sobie rady. Zaczyna w różny sposób oszukiwać nauczycieli, np. odpisywać zadania domowe.
 Faza III – charakteryzuje się sporadycznym występowaniem ocen niedostatecznych.
Dostrzegają to nauczyciele i rodzice. Niewłaściwa forma walki z nimi prowadzi do całkowitej niechęci do szkoły oraz różnych form negacji w pracy szkolnej.
 Faza IV - drugoroczność czyli oficjalne stwierdzenie niepowodzenia ucznia w nauce.
Często takie pozostawienie ucznia w tej samej klasie jest początkiem wykolejenia się, ale przede wszystkim zachwiania jego równowagi życiowej. Drugim obok drugoroczności stwierdzeniem niepowodzenia w nauce jest odsiew szkolny, a więc zjawisko całkowitego przerwania nauki przed ukończeniem szkoły

DIAGNOZOWANIE NIEPOWODZEŃ SZKOLNYCH
Powszechnie stosowane wskaźniki pozwalają określić rodzaj, stopień i zakres niepowodzenia szkolnego:
 Rodzaj:
 indywidualne, gdy uczeń funkcjonuje poniżej swoich możliwości,
 programowe, gdy uczeń nie opanuje koniecznych treści programowych,
 organizacyjne, gdy uczeń znajduje się na niższym niż powinien szczeblu organizacyjnym nauczania (drugoroczność).
 Stopień:
 trwałe, gdy utrzymuje się i ciągle są uchwytne jako przejaw złego funkcjonowania w szkole,
 programowe, gdy są sprawą przemijającą czy sporadycznie stanowią objaw niesprawnego działania ucznia.
 Zakres:
 globalne, gdy uchwytne są we wszystkich lub większości przedmiotów szkolnych,
 wycinkowe, gdy dotyczą określonego przedmiotu, czy określonej sprawności, lub też ujawniają się tylko w szczegól­nych momentach procesu dydaktyczno-wychowawczego.
Uwarunkowania porażek uczniów
3 główne grupy:
◦ "przyczyny tkwiące w treści i organizacji procesu nauczania, czyli przyczyny dydaktyczne;
◦ przyczyny społeczno - środowiskowe, określające warunki procesu uczenia się i nauczania;
◦ przyczyny tkwiące w samym uczniu, tj. jego właściwości fizyczne i psychiczne".

M. Tyszkowa: Czynniki determinujące pracę szkolną dziecka. Warszawa 1964, PWN, s. 13.

Czynniki determinujące powodzenia szkolne.


Trzy grupy:
◦ czynniki społeczno - ekonomiczne;
◦ czynniki biologiczno - psychologiczne;
◦ czynniki pedagogiczne.


Cz. Kupisiewicz: Niepowodzenia dydaktyczne. Warszawa l970, PWN, s. 28 - 88.

Ad 1
 Społeczno - ekonomiczne przyczyny niepowodzeń szkolnych to "całokształt tych względnie trwałych warunków materialnych społecznych i kulturalnych, które powodują niekorzystną sytuację życiową dzieci i młodzieży zarówno w środowisku rodzinnym, jak i pozaszkolnym".

◦ Sytuację ekonomiczną wyznaczają takie czynniki, jak dochody rodziny, warunki mieszkaniowe, standard życia,

◦ Sytuację społeczną - wykształcenie i zawód rodziców, pozycja dziecka w rodzinie, klasie szkolnej i środowisku pozaszkolnym, warunki i poziom kulturalny życia rodziny ucznia.


Ibidem, s. 23.

Ad 2
Biopsychiczne przyczyny niepowodzeń szkolnych
◦ uzdolnienia;
◦ poziom rozwoju umysłowego;
◦ cechy charakteru i temperament;
◦ zaburzenia w funkcjonowaniu układu nerwowego oraz choroby somatyczne;
◦ defekty narządów zmysłowych;
◦ zaburzenia i braki w funkcjonowaniu procesów poznawczych;
◦ zaburzenia w rozwoju dziecka
Ad 3 czynniki pedagogiczne
◦ treści,
◦ formy,
◦ metody,
◦ środki wychowania i nauczania,
◦ warunki pracy dydaktyczno wychowawczej
 (nauka na dwie zmiany, liczebność klas, poziom kwalifikacji zawodowych nauczycieli).
W obrębie pedagogicznych przyczyn niepowodzeń wyróżnia się zależne i niezależne od nauczyciela
 przy czym te pierwsze dzieli na:
◦ błędy i usterki metodyczne w prowadzeniu lekcji;
◦ błędy popełniane przez nauczycieli wskutek niedostatecznej znajomości uczniów;
◦ brak właściwej opieki nad uczniami opóźnionymi w nauce.

Ibidem, s. 48

Metody i środki walki z niepowodzeniami dydaktycznymi*



 profilaktyka pedagogiczna - czynności zmierzające do zapobiegania powstawaniu luk i zaległości w opanowywanej przez uczniów wiedzy i umiejętnościach;

 diagnoza pedagogiczna - postępowanie zmierzające do jak najwcześniejszego wykrywania luk i zaległości tworzących się dopiero w wiadomościach uczniów. Polega na precyzyjnym opisie stanu rzeczy, powiązanym z wyjaśnieniem jego genezy i warunkujących go mechanizmów.

 terapia pedagogiczna - ma za zadanie likwidowanie wykrytych luk i braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów za pomocą różnorodnych środków i czynności dydaktyczno - wychowawczych.






*W. Grądzki: Sukcesy i niepowodzenia jako problem pedagogiczny. "Problemy Opiekuńczo - Wychowawcze" 2000, nr 7, s. 29.

profilaktyka - diagnoza - terapia

Badanie niepowodzeń szkolnych

 Techniki którymi może posługiwać się nauczyciel należą:
 wywiad,
 rozmowa z dzieckiem,
 analiza dokumentów i wytworów dziecka,


Działania należy rozpocząć od dobrego poznania ucznia poprzez:

 Analizę dokumentacji szkolnej i pracy ucznia tj.
 zapoznanie z diagnozą i orzeczeniem poradni psychologiczno – pedagogicznej kwalifikacji ucznia na zajęcia
 przeanalizowanie arkuszy ocen uczniów zgłoszonych do zajęć, a także systematyczne kontrolowanie ocen cząstkowych w dzienniku lekcyjnym,
 zwrócenie uwagi na wytwory pracy uczniów ( zeszyty przedmiotowe, wytwory plastyczne i techniczne)
 Prowadzenie obserwacji:
 kierowanej, w czasie pierwszych zajęć na początku roku szkolnego,
 systematycznej, ciągłej, przez cały czas pracy z dzieckiem.
 Stałą współpracę z wychowawcą.
 Systematyczne współdziałanie z pedagogiem szkolnym i pielęgniarką
 (analiza karty zdrowia umożliwi poznanie ogólnego rozwoju fizycznego, przeprowadzonych badań specjalistycznych itp.).
 Współpracę z rodzicami dziecka, która umożliwi uzyskanie informacji o pozycji dziecka w rodzinie, warunków życia, przebytych chorobach itp.

Do środków organizacyjnych o charakterze profilaktycznym można zaliczyć także wszelkie czynności nauczycieli o charakterze dydaktycznym jak:

 umożliwienie uczniom śledzenia postępów w nauce,
 indywidualne rozmowy z uczniami ,
 stałe spotkania z rodzicami połączone z analizą prac młodzieży (co pozwoli wyłowić braki),
 odtwarzanie wybranych fragmentów lekcji ( np. czytanie , wskazanie rodzicom błędów popełnianych najczęściej przez dziecko ) ,
 częste stosowanie ćwiczeń korekcyjnych umożliwiających wdrożenie uczniów
 do systematyczności , kontroli oraz koncentracji uwagi ,
 włączenie organizacji uczniowskich do współpracy , organizowanie zespołów samopomocy koleżeńskiej .
 Dzięki stosowaniu takich technik nauczyciel jest w stanie wyłowić uczniów,
 którym grożą niepowodzenia w nauce i zastosować odpowiednie środki zaradcze.

Formy pomocy
 Profilaktyka
 zapobiega powstawaniu błędów metodycznych w pracy.

Profilaktyka pedagogiczna – zapobieganie powstawaniu luk i zaległości w opanowanym przez uczniów materiale:
◦ wprowadzenie nauczania problemowo – grupowego,
◦ systematyczna kontrola prac domowych,
◦ systematyczne powtarzanie materiału,
◦ jawne ocenianie wyników nauczania,
◦ koordynacja pracy dydaktyczno – wychowawczej nauczycieli uczących w danej klasie,
◦ organizowanie samopomocy uczniowskiej,
◦ ścisła współpraca z rodzicami,

Formy pomocy
 Diagnoza
 ma za zadanie zapobiegać nieprawidłowościom wynikającym z nieznajomości uczniów przez nauczyciela.

Diagnoza pedagogiczna – wczesne wykrywanie luk i zaległości tworzących się dopiero w wiadomościach uczniów:
 diagnoza indywidualna –
 nauczyciel określonego przedmiotu sam wykrywa luki w wiadomościach uczniów, jeżeli nie zwraca uwagi na przyczyny to diagnoza ta ma charakter fragmentaryczny,
 diagnoza zbiorowa –
 ścisła współpraca wszystkich nauczycieli uczących w danej klasie,

Formy pomocy
 Zabiegi terapeutyczne
 otaczają opieką dzieci mające opóźnienia w szkolnej nauce.

 Terapia pedagogiczna – likwidowanie zaległości w nauce:
- terapia indywidualna,
• kontakt ucznia słabszego z uczniem zdolnym,
• powierzanie uczniowi mającemu kłopoty pewnych obowiązków związanych z przedmiotem,
• włączanie uczniów słabych do zespołów wyrównawczych,
• systematyczna kontrola wykonywanych przez dziecko zadań,
• indywidualizacja nauczania
• angażowanie zagrożonych wychowawczo uczniów zdolnych do kół zainteresowań i konkursów szkolnych.
-terapia zbiorowa
• zajęcia w zespołach mających charakter samopomocy koleżeńskiej,
• zajęcia w grupach wyrównawczych.

Formy zapobiegania niepowodzeniom szkolnym
-nauczanie problemowe
 odbywające się w zespołach uczniowskich liczących kilka osób.
 Podczas pracy uczniowie rozwiązują wspólnie określone problemy, zarówno teoretyczne jak i praktyczne. 
◦ Zabieg ten przyczynia się do wzrostu zainteresowania nauką i doskonali umiejętności pracy w grupie.
◦ Ponadto kształtuje krytycyzm myślenia, jest okazją do wymiany poglądów, dyskusji, uczy planowania i organizacji.
Formy zapobiegania niepowodzeniom szkolnym
-obserwacja
 Aby poznać przyczyny trudności ucznia związanych z nauka należy systematycznie obserwować i analizować jego osiągnięcia. W tym celu nauczyciele stosują dodatkowo wywiad oraz analizują dokumenty. Jednakże najbardziej przydatną oraz możliwą do zastosowania w szkole spośród nich jest metoda obserwacji.
 Przykładem może tu posłużyć niesystematyczna praca dziecka poświęcającego więcej czasu nauce w momencie spodziewania się kontroli jego wiadomości. Pomóc tutaj może częstsza kontrola oraz obserwacja. Zmotywuje ona ucznia do wysiłku umysłowego i systematyczności, a w efekcie pomoże usunąć zaległości.

Formy zapobiegania niepowodzeniom szkolnym
-analiza źródeł przyczyn powstawania problemu i eliminacja ich
 Nauczyciel winien prowadzić:
◦ indywidualne rozmowy z uczniami i ich rodzicami,
◦ wywiady środowiskowe,
◦ nieustanne obserwacje uczniów.

Wszystkie te zabiegi są podstawą diagnozy pedagogicznej, na którą składają się:
 testowe badania,
 sprawdziany dydaktyczne
 oraz inne formy kontroli wyników nauczania po zrealizowaniu materiału,
 analiza błędów popełnianych przez uczniów.

 Są one podstawowym sposobem wykrywania błędów, braków oraz luk w wiedzy i umiejętnościach uczniów. Na ich podstawie poszczególni uczniowie, którzy wykazują opóźnienia w opracowywanym materiale, kierowani zostają na zajęcia wyrównawcze.

 zabiegi te dostarczają niezbędnych informacji do indywidualizacji pracy dydaktyczno-wychowawczej podczas lekcji i zajęć pozalekcyjnych.


Czesław Kupisiewicz wyróżnił indywidualną diagnozę pedagogiczną, która wykrywa braki w wiadomościach w zakresie nauczanego przez nauczyciela przedmiotu i zbiorową diagnozę pedagogiczną wykazującą luki w wiedzy przez wszystkich nauczycieli pracujących z klasą.
Zapobieganie niepowodzeniom szkolnym
-praca pedagoga szkolnego
 bada prawidłowość wpływu procesu uczenia się oraz nauczania na rozwój ucznia.
 troszczy się by każde dziecko miało zapewnione równe szanse w trakcie nauki szkolnej.
 Bada wskazane przez nauczyciela dzieci i współpracuje z poradnią pedagogiczno-psychologiczną.  Badanie to ma za zadanie między innymi określić braki w umiejętnościach i wiadomościach ucznia, wykryć przyczyny niepowodzeń w nauce oraz zbadać poziom inteligencji. Odgrywa także ważną rolę w tworzeniu grup wyrównawczych i reedukacyjnych.
◦ Niekiedy w szkole nie ma pedagoga. W takim wypadku nauczyciela wspiera poradnia psychologiczno-pedagogicznej. Umożliwia ona poznanie przyczyn problemu i spełnia rolę „doradczo – konsultacyjno – instruktażową” włączając terapię pedagogiczną. Ponadto ukierunkowuje nauczyciela do dalszej pracy z dzieckiem.

Obserwacje dzieci pod kątem ewentualnych trudności w nauce powinno prowadzić się już podczas obserwacji w przedszkolu i w kształceniu zintegrowanym. Jest to szczególnie istotne, ponieważ braki zaistniałe w pierwszych latach nauki będą widoczne w dalszej nauce dziecka.
Wszechstronna i prawidłowo prowadzona diagnoza pedagogiczna to warunek właściwej terapii pedagogicznej.

 Objęci są nią poszczególni uczniowie (wówczas mówimy o terapii indywidualnej) lub grupa dzieci o podobnym rodzaju opóźnień w wiedzy (terapia zbiorowa).

 Znajomość luk w wiadomościach pozwala nauczycielowi zastosować odpowiednie metody pracy, dzięki którym będzie można je wyeliminować.
 Przykładem może być zindywidualizowana praca domowa, konsultacje, otoczenie uczniów, u których pojawiły się braki w wiedzy opieką podczas zajęć lekcyjnych oraz pozalekcyjnych i współpraca z rodzicami
Są to metody indywidualnej terapii
Zajęcia wyrównawcze
 Zajęcia te powinny być prowadzone przez nauczycieli poszczególnych przedmiotów na terenie szkoły, po lekcjach.
 Pod ich kierunkiem uczniowie pracują samodzielnie w grupach.

Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze można podzielić na dwie formy organizacyjne:
 pracę korekcyjno-kompensacyjną- zmierza do wyeliminowania zaburzeń (deficytów) rozwojowych.
 Praca wyrównawcza natomiast ma na celu zlikwidowanie braków w wiadomościach,
wynikających z przyczyn środowiskowych (niezwiązanych z rozwojem) oraz
pedagogicznych.
 Uczeń uczestniczy w nich aż do momentu nadrobienia zaległego materiału.

Prowadzenie zajęć:
◦ Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne prowadzone są przez specjalistę – reedukatora,
◦ zajęcia wyrównawcze prowadzi nauczyciel – wychowawca.

 Podczas zajęć zadania odtwórcze stawiane uczniom powinny być zastąpione zadaniami,
które wymagają twórczych postaw oraz zachowań. Niezbędne jest nauczanie zróżnicowane
w zakresie wybranych przedmiotów lub tematów. Przed uczniami należy stawiać zadania
zgodnie z ich możliwościami.
Formy pomocy i pracy z uczniem
 W wypadku pracy wychowawczej z uczniem, który jest zahamowany istotne
◦ znaczenie odgrywa jego aktywizacja społeczna, powierzenie mu zadań do wykonania oraz
◦ włączenie go do pracy zespołowej.
◦ zachęty oraz pochwały,
 które umacniają wiarę w swoje umiejętności i możliwości. Stosowane publicznie zaspokajają potrzebę uznania społecznego i polepszają pozycję społeczna takiego ucznia w zespole klasowym.
◦ Niewskazane jest by pracy czy odpowiedzi ucznia towarzyszyła atmosfera zdenerwowania i niepokoju.
◦ Powinien mieć także czas do namysłu.


Formy zapobiegania niepowodzeniom szkolnym
-współpraca z rodzicami
 ustalenie wspólnych metod postępowania.  Należy zwrócić uwagę opiekunów przede wszystkim na prawidłowe organizowanie pracy dziecka. Istotne są same metody uczenia i sposób radzenia sobie w wypadku pierwszych trudności dziecka w szkole,
 motywacja do nauki.  Pobudzanie jego ciekawości, stosowanie „nagród emocjonalnych”, okazywanie mu zainteresowania i zadowolenia z każdego rodzaju sukcesów szkolnych sprawi, że dziecko będzie chciało i będzie lubiło się uczyć,
 brak lęku,
 pomoc nie równa się z wyręczaniem ,
 ucznia należy wdrażać do obowiązkowości oraz systematyczności i umożliwić rozwój jego zainteresowań,
 Wykonane przez niego zadania opiekunowie powinni systematycznie kontrolować, sprawdzać i korygować błędy,
 plan pracy w domu.

Formy zapobiegania niepowodzeniom szkolnym
-pedagogika sukcesu
◦ stwarza dziecku warunki do osiągania sukcesów w nauce.
◦ kierująca się zasadą promowania uzdolnień , które uczniowie mają szanse rozwijać poprzez bogatą ofertę zajęć pozalekcyjnych w ramach szkoły i we współpracy z innymi formami działalności społecznej

Formy zapobiegania niepowodzeniom szkolnym
- technika wizualizacji, relaksacja i afirmacja.
 Stany te mają według J. Gniteckiego związanego z funkcjonowaniem organizmu.
 W przypadku pojawiających się trudności podczas nauki należy, zgodnie z tą teorią,
◦ wizualizować czynności uczenia się, które należy wykonać i afirmować najlepsze z nich. Obraz ten warunkuje efekty uczenia się.
◦ W obecnych czasach do diagnozy, profilaktyki i terapii można wykorzystywać komputer.
 Wykorzystuje się w tym celu odpowiednie oprogramowanie, które pomaga w diagnozie i rewalidacji. Ponadto dostępny jest zestaw gier i programów
 komputerowych przeznaczony do pracy z dziećmi mającymi dysleksje. Umożliwiają one powtarzanie ćwiczeń, a ich atrakcyjna forma usuwa zniechęcenie i pobudzają sferę emocjonalno-motywacyjną. Ponadto programy mogą pomóc w rozwianiu wątpliwości uczniów oraz sugerować drogi rozwiązania danego zagadnienia. W ten sposób wiadomości zostają uzupełnione i niejednokrotnie poszerzone.

Wnioski
 Oświata powinna mieć na uwadze dobro dziecka i sprzyjać uczniowi.
 Przyczynić się do tego może między innymi poznanie czynników będących źródłem niepowodzeń szkolnych wywołujących niewłaściwe zachowania.
 Następnym krokiem powinno być eliminowanie tych problemów.  W tym celu należy podejmować wszelkie działania diagnostyczne, profilaktyczne, terapeutyczne oraz motywujące ucznia do odnoszenia jak największej liczby sukcesów w nauce.

 Przyczyny niepowodzeń szkolnych ulegają zmianom dlatego też nie można zaprzestać ich badań. Pozwoli to, bowiem na dobór skutecznych metod walki z nimi.

PRZYKŁAD DIAGNOZY
Diagnoza ucznia mającego trudności w nauce
• Identyfikacja problemu
• Funkcjonowanie podczas zajęć i w grupie
• Znaczenie problemu.
• Prognoza
• Propozycje działań:


1. Identyfikacja problemu


Karol jest uczniem I klasy Publicznego Gimnazjum. Chłopiec wychowywany jest przez matkę alkoholiczkę, ojciec od kilkunastu lat nie żyje. Zginął w wypadku, prowadząc motor pod wpływem alkoholu. Matka nie pracuje, otrzymuje jedynie zasiłek z MOPS- u , w miarę możliwości rodzinie pomaga dziadek, który jest osobą najbliższą Kamilowi. Matka przychodzi do szkoły bardzo rzadko, tylko na pisemne wezwania Wychowawczyni i Pani Dyrektor. Matka, 2 córki i syn, mieszkają w jednym pokoju, rodzina jest objęta nadzorem kuratora, który, niestety, pojawia się w szkole bardzo rzadko.
To chłopiec zaniedbany materialnie, wychowawczo i emocjonalnie.
Wyraźnie odróżnia się od reszty rówieśników swoim wyglądem. Często przychodzi na zajęcia niedomyty, jego ubranie jest brudne, pogniecione. Czuć , że przez wiele dni nie zmienia bielizny. Nie posiada też podstawowych nawyków higienicznych. Matka, jeśli pojawia się w szkole, sprawia wrażenie zainteresowanej sprawami syna, słucha uwag i spostrzeżeń. Nie realizuje jednak ustaleń, łamie obietnice.

2. Funkcjonowanie podczas zajęć i w grupie


Chłopiec osiąga bardzo słabe wyniki w nauce. Dużą trudność sprawia mu czytanie i pisanie oraz liczenie. Ma bardzo ubogi zasób słów. Na lekcje przychodzi nieprzygotowany, nie odrabia prac domowych, nie przynosi pomocy dydaktycznych, pomimo , iż je posiada. Podczas zajęć wykazuje liczne przejawy agresji: wulgarne słownictwo, ubliżanie kolegom, niszczenie sprzętu szkolnego. Nie wykonuje poleceń nauczyciela, jest arogancki. Nie stosuje się do regulaminu szkolnego: korzysta z telefonu podczas lekcji, je, wychodzi poza teren szkoły w czasie przerw, nie nosi obowiązkowego stroju szkolnego.
Jego zachowanie w stosunku na kolegów sprawia, że jest izolowany od grupy. Podczas przerw przebywa sam, na zajęciach nie chce współpracować w grupie, a uczniowie często wyrażają sprzeciw, by należał do ich zespołu. Widoczny jest brak jego akceptacji w zespole klasowym, chłopiec czuje się odrzucony i jego agresywne zachowanie może być sposobem na radzenie sobie z zaistniałą sytuacją.

3. Znaczenie problemu.

Czytanie, pisanie i liczenie są podstawowymi umiejętnościami, które uczeń powinien posiąść już w szkole podstawowej. Jeżeli nie są one opanowane choć w stopniu zadowalającym, będą wiązały się z narastającymi trudnościami w uczeniu na wszystkich przedmiotach, a wręcz z niemożliwością poznawania wiadomości na kolejnym etapie edukacji. Poza tym powyższy problem będzie miał decydujący wpływ nie tylko na funkcjonowanie ucznia w szkole, ale i w grupie rówieśniczej.


4. Prognoza


Negatywna – zaniechanie jakichkolwiek oddziaływań ze strony szkoły naraża chłopca na zwiększające się niepowodzenia szkolne. Może wystąpić brak motywacji do nauki i pokonywania trudności oraz utrata wiary we własne możliwości.
Pozytywna – po wdrożeniu działań terapeutycznych w szkole i w domu uczeń przezwycięży trudności w nauce: usprawni technikę czytania, pisania i liczenia. Osiągnie takie umiejętności, które pomogą mu w opanowaniu podstawowych wiadomości, niezbędnych w dalszej edukacji.


5. Propozycje działań:
• stworzenie atmosfery sprzyjającej dobremu samopoczuciu dziecka,
• indywidualizacja pracy dziecka,
• dostosowanie zadań do możliwości dziecka,
• powolne, systematyczne przechodzenie od zadań łatwiejszych do trudniejszych, od prostszych do bardziej złożonych,
• utrwalanie prawidłowych umiejętności,
• mobilizowanie dziecka do wykonywania zadań poprzez stosowanie różnorodnych form ćwiczeń, metod aktywizujących,
• dostrzeganie najdrobniejszych postępów w pracy ucznia,
• akcentowanie pozytywnych cech osobowości chłopca,
• kształtowanie pozytywnych relacji w zespole klasowym,
• aktywne uczestniczenie ucznia w pracach zespołu klasowego,
• integrowanie oddziaływań edukacyjnych szkoły ze środowiskiem rodzinnym chłopca,
• skierowanie ucznia do Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej i utrzymywanie stałego kontaktu z poradnią,
• zachęcenie matki dziecka do współpracy z psychologiem, który prowadzi „Szkołę dla Rodziców ” w Centrum Pomocy Rodzinie.
• Zorganizowanie szkolenia dla nauczycieli na temat pracy z dzieckiem mającym trudności w nauce.


Bibliografia
 H. Czajkowska - Kilianek, J. Kilianek: Szkoła wobec niepowodzeń szkolnych. "Nowa Szkoła", 1985, nr 9, s. 13 - 17.
 W. Sikorski: Poziom samooceny uczniów, a ich osiągnięcia w nauce szkolnej. "Opieka - Wychowanie - Terapia" 2001, nr 2
 M. Mularczyk: Niepowodzenia - a może powodzenia. "Nowa Szkoła" 1997, nr 7
 W. Okoń: Słownik pedagogiczny. Warszawa 1975, PWN
 Cz. Kupisiewicz: Podstawy dydaktyki ogólnej. Warszawa 1988, PWN
 J. Jastrząb: Niepowodzenia szkolne - problem szkoły czy ucznia. "Wychowanie na co Dzień" 1995, nr 7 - 9, wkładka metodyczna I - IV.
 J. Konopnicki: Powodzenia i niepowodzenia szkolne. Warszawa 1966, PZWS
 M. Tyszkowa: Czynniki determinujące pracę szkolną dziecka. Warszawa 1964, PWN
 Cz. Kupisiewicz: Niepowodzenia dydaktyczne. Warszawa l970, PWN
 W. Grądzki: Sukcesy i niepowodzenia jako problem pedagogiczny. "Problemy Opiekuńczo - Wychowawcze" 2000, nr7


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.pedagogikabloka.fora.pl Strona Główna -> Semestr V / Warsztat pracy pedagoga społecznego Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin