www.pedagogikabloka.fora.pl

kasiulka

czy moze ktos wrzucic tutaj wyniki z wczorajszego zaliczenia u dr Ozog- Radew?? albo chociaz nazwiska osob ktore nie zaliczyly. bylabym wdzieczna

starosta

Osoby które nie zaliczyły kolokwium.

Andrusiak
Bąbka
Bednarczyk
Bobryk S
Bobryk K
Brodziak
Celińska
Cielemęcka
Czmuda
Dąbkowska
Dąbrowska M
Dąbrowska o
Dobrowolska
Dzido
Effort
Głogowski
Karwoska
Kosior
Kurowska
Och
Piecuch
Piszcz
Woźnica

Ola

witam , o to 1/3 z ostatnich ćw (17.05.2010) - plastykoterapia

Plastykoterapia zaproponowana przez Hilla już w 1939r. Do dzisiaj w piśmiennictwie światowym (w krajach anglojęzycznych) obowiązuje
termin „art therapy” jako terapia z użyciem sztuk plastycznych. W Polsce nasi ona nazwę plastykoterapii lub terapii malarskiej.
Plastykoterapia posiada własne metody / techniki terapeutyczne i jest często wykorzystywana „jako pomocnicza metoda leczenia
w formie indywidualnej i grupowej.”

Wykorzystywane techniki to :
I. METODA MALOWANIA DZIESIĘCIOMA PALCAMI (FINGER PAINTING)
Wykorzystuje się tu naturalną skłonność dzieci do bawienia się w substancjach o konsystencji błota. Dziecko jest dokładnie instruowane, co ma robić. Otrzymuje ono duży arkusz papieru i farby, a jego zadaniem jest namalowanie jakiegoś obrazka. Pozostawia mu się zupełną swobodę. Malowanie odbywa się dłońmi i palcami. Metoda ta uwalnia dziecko od zahamowań, pokonuje lęk, wzmacnia wiarę w jego możliwości, pobudza do ekspresji. Metoda spełnia funkcje diagnostyczne. Traktowana jest jako technika projekcyjna. Bierze się tu pod uwagę stosunek dziecka do tworzywa, czas wykonywanego zadania, element ekspresji ruchowej, zachowanie wobec kolorów.
II. MALOWANIE NA WILGOTNYM PAPIERZE – „MOKRE W MOKRYM”
Kartkę z bloku rysunkowego nawilżamy wodą. Na mokrej powierzchni malujemy akwarelami. Kolory powinny się zlewać i łączyć ze sobą, tworząc jednocześnie ciekawe wzory. Obrazek po wyschnięciu ma bardzo delikatne barwy i lekko zaznaczone kontury przedmiotów. Technikę tę można wykorzystać, przygotowując papier do wycinanek lub tło obrazu.
III. MALOWANIE „MOKRE W MOKRYM” NA ZMIĘTYM PAPIERZE
Jest to podobna do omówionej powyżej techniki. Różni się tym, że papier zmięty moczymy, a następnie rozprasowany rękami służy do malowania farbami akwarelowymi na mokrym podkładzie. Niepotrzebny jest kontur wykonany tuszem. Kolorową klejówką można pokryć cały arkusz papieru, a następnie patykiem rysować jakby zdejmując część kleju z płaszczyzny, można również fragmentem grzebienia zaznaczyć różne motywy i szlaki, zygzaki, fale, koła. Do klejówki można dodać piasku bądź trocin w celu uzyskania powierzchni fakturowej.
IV. TECHNIKA ODPRYSKOWA
Na kartce z bloku technicznego szkicujemy rysunek. Dość gęstą farbą plakatową, gwasz lub temperą nanosimy na linie naszego rysunku. Po wyschnięciu całą kartkę zamalowujemy czarnym tuszem kreślarskim. Gdy tusz wyschnie, obrazek spłukujemy pod kranem. W czasie zmywania pracę trzymamy na kawałku grubego kartonu lub na innej sztywnej podkładce (mogą do tego służyć deseczki używane podczas lepienia z plasteliny). Efektem pracy będzie biały rysunek na czarnym tle (woda zmyje tusz z linii pokrytych farbą).
Inną formą tej techniki jest, położenie na kartce z bloku technicznego wyciętych szablonów jakiś elementów i moczenie szczoteczki do zębów w farbie plakatowej i przez drobne siteczko pryskanie na kartkę. Wówczas uzyskujemy piękne tło z białymi niezamalowanymi elementami.
V. MALOWANIE PIASKIEM
Jest to technika zaczerpnięta ze sztuki ludowej Kujaw. Na sztywnej kartce papieru rysujemy przy pomocy kleju biurowego zamierzony temat, najlepiej prosty i szybki w wykonaniu, gdyż klej szybko schnie, a następnie na to sypiemy suchy i drobny piasek. W miejscach zaznaczonych klejem piasek się przylepi i powstanie rysunek fakturowy. Można też przygotować szablon z wyciętym, wzorem, który po przyłożeniu smarujemy klejem, po podniesieniu wysypujemy piaskiem jak poprzednio. Powstaje wzór jak z szablonu, ale wypukły, fakturowy, który po wyschnięciu kleju można malować w dowolny sposób.
VI. MALOWANIE NA SZKLE
(nie mylić z malowaniem farbami witrażowymi)
Wywodzi się ze sztuki ludowej górali. Na początek należy przygotować kolorowy szkic w tym samym formacie co szkło. Szkic podkładamy pod szybę i zaczynamy odwzorowywać to, co jest na szkicu, malując plakatówką lub temperą od najdrobniejszych szczegółów, czekając aż wyschną nanosimy inne drobne elementy aż do większych i całych płaszczyzn.
Spód należy zabezpieczyć, podklejając papierem. Należy pamiętać, że właściwy obraz będzie odwrócony, a zobaczyć go można z drugiej strony. Jeśli praca ma dużo drobnych elementów całość można podkleić kolorowym papierem.
VII. MALOWANIE FARBAMI WINDOW COLOR
Malowanie w tej technice jest bardzo proste. Wystarczy pod odpowiednim półprzezroczystym podkładem (wykonanym z polipropylenu „koszulki do segregatora”) umieścić rysunek z zaznaczonymi wyraźnymi liniami konturowymi, a następnie bezpośrednio na podkładzie zaznaczyć farbą konturową odpowiednie linie. Ważne jest, aby rysunek tworzył zamkniętą całość. Po wyschnięciu farby konturowej (trwa to zwykle ok. 1-2 godzin) przestrzenie zamknięte liniami konturowymi należy wypełnić odpowiednimi kolorami farbek WINDOW COLOR oraz odczekać do wyschnięcia malunku (trwa to 12-24 godz.)
Obrazy uzyskane za pomocą tych farb można odklejać od podłoża i przenosić w inne miejsce dowolną ilość razy, a także naklejone na przykład na oknie malunki w wypadku gdy już są nieużywane przechowywać na „koszulkach do segregatora” w taki sposób, aby razem się nie skleiły.
Jeżeli chcemy, aby obrazek móc wyciąć i zrobić z niego ozdobę np. wiszącą, to należy go wykonać na sztywniejszym podkładzie (okładka na dokumenty).
VIII. RYSOWANIE ŚWIECĄ I MALOWANIE ROZWODNIONĄ FARBĄ
Malujemy świecą na kartce z bloku technicznego proste nieskomplikowane kompozycje np. gwiazdki śniegowe, a następnie pokrywamy kartkę rozwodnioną farbą plakatową, a najlepiej akwarelą.
Wykorzystuje się również techniki graficzne takie jak :
I. MONOTYPIE
Tekturę pokrywamy farbą plakatową średniej gęstości i pozostawiamy do lekkiego przeschnięcia (tektura powinna być wilgotna, ale nie mokra). Na tak przygotowaną płytkę nakładamy kartkę papieru i patyczkiem, ołówkiem lub długopisem wykonujemy na niej rysunek. Im mocniej naciskamy, tym ciemniejsza będzie linia naszego rysunku na odwrocie kartki. Wypełnienie konturów rysunku wykonujemy poprzez dociskanie papieru w wybranych miejscach palcami lub patyczkiem. Dobrze jest wcześniej przygotować szkic rysunku i po nałożeniu go na karton z farbą rysować po gotowych liniach (musimy wtedy pracować dość szybko). Następnie odbitkę ściągamy z kartonu i odkładamy do suszenia. Odbitka da nam lustrzane odbicie naszego rysunku.
INNE ŁATWIEJSZE SPOSOBY WYKONANIA MONOTYPII
Tą techniką wykonujemy kompozycję czarno-białą lub wielobarwną przy użyciu farb drukarskich, olejnych lub plakatowych rozprowadzonych na płytce metalowej lub szklanej, kartce papieru. Przez rysowanie patykiem na odwrocie kartki położonej na powierzchnię pokrytą farbą otrzymujemy tylko jedną odbitkę. Można też wykonać rysunek ołówkiem na mokrej farbie i położoną na wierzch kartkę mocno docisnąć.
II. ODBIJANKA TIULEM LUB GAZĄ
Do pojemniczka po jogurcie lub innego naczynia wlewamy tusz kreślarski. Zwijamy duży kawałek gazy opatrunkowej i zanurzamy go w tuszu. Wyciągamy gazę z tuszu, lekko odsączamy, rozwijamy w powietrzu, przenosimy na kartkę papieru, nakrywamy drugą i z wyczuciem dociskamy dłońmi. Następnie oddzielamy kartki od gazy
i pozostawiamy do wyschnięcia. Otrzymujemy dwa papiery z wzorem drobniutkiej siateczki.
III. MOZAIKA
Rysujemy prosty kształt, np. zwierzę. Dzielimy rysunek na wyraźne fragmenty ciała – głowa, nogi, tułów, ogon. Kartkę z rysunkiem przykładamy do złożonych razem kilku kartek kolorowego papieru i wycinamy dokładnie wszystkie narysowane fragmenty, tnąc nożyczkami wszystkie warstwy razem. Należy pamiętać, aby kartki pod spodem nie przesuwały się. Następnie rozdzielamy wycięte kawałki, układamy tyle kolorowych obrazków, ile było kartek papieru, i naklejamy (puzzle) na kartkach.
Możemy też złożyć kartkę na pół narysować połowę jakiegoś przedmiotu o symetrycznym kształcie i wyciąć go nożyczkami, pamiętając, aby nie przeciąć środka kartki w miejscu złożenia. Uzyskujemy wówczas kompozycję symetryczną jednoosiową.
IV. WYCINANKA Z KOLOROWEGO PAPIERU I SZARYCH GAZET
Wykonujemy jakiś projekt obrazka, wycinając i przyklejając na kartkę elementy z kolorowego papieru i gazet.
V. MOZAIKA ZE STEMPLI Z ZIEMNIAKA
Stemple możemy wykonać z różnych dostępnych materiałów – z ziemniaka, marchewki, kapusty, klocków drewnianych, zmiętego papieru, gąbki, gumki do mazania, kartonu, linoleum, plasteliny, sznurka itp. Zwinięty w dowolny sposób sznurek przyklejamy do drewnianego klocka, a wzór z wałeczków plasteliny do klocka lub małych przykrywek do słoiczków, nakrętek. Stemplowanie gąbką: gromadzimy gąbki o różnej wielkości i strukturze. Gąbkę można przycinać do różnych kształtów i wielkości. Nanosimy pędzlem na gąbkę rozcieńczoną farbę plakatową i odciskamy ją na papierze. W zależności od siły nacisku otrzymujemy wyraźniejszy bądź słabszy wzór. Dodatkowe efekty uzyskamy, pocierając papier gąbką w różnych kierunkach (szybkie muśnięcia).
VI. STEMPLOWANIE PATYCZKIEM DO CZYSZCZENIA USZU
Na kartkę z bloku rysunkowego nanosimy jakiś szablon obrazka, a następnie wypełniamy go mocząc patyczek w farbie plakatowej.
VII. STEMPLOWANIE Z SZABLONAMI
Wycinamy z brystolu szablon (np. zwierzęcia) w ten sposób, aby pozostawić w całości dziurę po wyciętej postaci. Przygotowujemy
tampon ze zwiniętej gazy i tusz kreślarski na spodeczku. Na kartce papieru układamy karton po wyciętym szablonie (z dziurą), lekko zamaczamy tampon w tuszu i odbijamy go w wolnym miejscu. W zależności od siły nacisku i ilości nabranego tuszu otrzymujemy słabszy bądź mocniejszy wzór z gazy. Tamponem uderzamy z góry pionowo lub pocieramy papier w różnych kierunkach (wtedy jednak tracimy fakturę gazy). Po ściągnięciu szablonu otrzymujemy odbitkę zwierzęcia. Tym samym sposobem możemy dodrukować kolejne elementy kompozycji, stosując technikę nakrapiania. Miejsca odkryte nakrapiamy farbą, strząsając ją z pędzla lub szczotki do zębów.
VIII. FROTAŻ
Tą techniką możemy we wspaniały sposób uzyskać na kartce z bloku rysunkowego np. kształt liścia (najlepiej nadaje się liść nie wysuszony, gdyż inny się łamie).
Pod kartkę układa się liście np. klonu, dębu, lipy, kasztanowca stroną z żyłkami ku górze kartki i kredkami woskowymi, a najlepiej bambino (nie ołówkowymi).
Rysuje się ukosem kredek po całej kartce jakby tło. Należy pamiętać, aby rysować w jedną stronę – wtedy to ma lepszy efekt.
A także inne techniki np.:
I. BARWIENIE PAPIERU: WZORY NA FARBIE KLEJOWEJ
Kartkę papieru malujemy w całości farbą klejową, nakładamy na nią drugą i dociskamy dłońmi. Po rozdzieleniu kartek otrzymany na nich przypadkowe, ciekawe wzory. Jeżeli zamiast dłoni użyjemy grzebienia lub linijki, otrzymamy papier w paseczki. Papier barwimy jednolicie lub kilkoma kolorami.
II. BARWIENIE TUSZEM
Na mokry papier (może być brystol) spuszczamy kolorowe krople tuszu kreślarskiego (z pędzla, kroplomierza lub bezpośrednio z buteleczki). Tusz zacznie się zlewać, tworząc kolorowe, nieregularne plamy. Jeżeli całość delikatnie posypiemy w paru miejscach solą kuchenną, uzyskamy dodatkowy efekt.
III. BARWIENIE RURKĄ DO NAPOJÓW
Mocno rozcieńczone dowolne farby wodne lub tusze spuszczamy dużymi kroplami na papier i za pomocą plastikowej rurki do napojów rozdmuchujemy je w różne strony (dmuchamy dość mocno). W zależności od kierunku rozdmuchiwania otrzymujemy różnej grubości „niteczki”. Najcieńsze wzorki uzyskamy wówczas, gdy trzymamy rurkę pionowo do papieru i w trakcie dmuchania poruszamy nią energicznie w różnych kierunkach.
IV. BARWIENIE LINIJKĄ
Na kartkę z bloku technicznego wyciskamy z tuby kilka kolorów farby temperowej. Przykładamy linijkę i mocnymi pociągnięciami rozprowadzamy farbę po całej kartce. Można oczywiście użyć innych farb, jednak tuby są wygodniejsze w użyciu.
V. WZORY DO MALOWANIA SZTUCZNYM ŚNIEGIEM NA SZKLE
Szablony powinny być przygotowane na grubym kartonie lub papierze akwarelowym, ponieważ jest bardziej odporny na działanie wody. Przygotowane szablony mocujemy do szyby taśmą klejącą i korzystając ze sztucznego śniegu nanosimy wzór na szybę.
VI. TECHNIKI OPARTE NA MODELOWANIU, KONSTRUOWANIU
Do modelowania mogą nam posłużyć obok tradycyjnej plasteliny takie materiały plastyczne, jak: masa solna, glina, masa papierowa. Podobne masy: papierowa i solna są proste w przygotowaniu przez dzieci, co stanowi dodatkową atrakcję.
VII. ORIGAMI
Jest to sztuka składania papieru. Składanie wymaga koncentracji, dziecko zapamiętuje kolory, kształty, sposoby zgięć o różnym stopniu zaawansowania, samo odkrywa różne kombinacje, które dowartościowują go jako twórcę.
W tej technice ważną staje się umiejętność zgięcia papieru w odpowiednim miejscu i w odpowiedniej kolejności.
VIII. MANDALE
Mandale to rodzaj ornamentyki wywodzącej się z Dalekiego wschodu, mają zastosowanie m.in. w architekturze. Proponowane rysunki stwarzają możliwość uzyskania atmosfery spokoju, ciszy, skupienia.
Zastosowanie mandali jest wielorakie:
• jako barwne elementy dekoracyjne klas i korytarzy szkolnych
• jako ornament nanoszony na zaproszenia, pocztówki, identyfikatory, znaki, ordery
• jako szablony kompozycji do wyszywania, haftowania
• jako szablony witraży okiennych
To tylko niektóre z możliwości, jakie stwarzają mandale. Uniwersalność rysunków jest bardzo obszerna, a ich wykorzystanie uzależnione od inwencji nauczyciela i uczniów.

Cele plastykoterapii:
- dostarcza przestrzeni, pozwalając na swobodną twórczość;
- stanowi bezpieczny i akceptowany przez człowieka sposób wypowiedzi tego, co jest trudne do opisania słowami;
- odzwierciedla problemy i negatywne emocje;
- jest obrazem osobowości autora;
- realizuje zamierzenia i pragnienia, które nie miały okazji być spełnione w rzeczywistości;
- kształci umiejętności projekcyjne i konstrukcyjne;

Najczęściej wykorzystywana w procesie arteterapii, najbardziej popularna- plastyka , korzysta z najróżniejszych, niekonwencjonalnych technik plastycznych. W zależności od potrzeb i problemu zainteresowanego może spełniać rolę wielofunkcyjną:
– może być ukierunkowana na rozwiązanie problemu,
– znalezienie przyczyn tkwiących w zahamowaniu samorozwoju,
– wpływa na uwolnienie nagromadzonych złych emocji i odreagowuje je,
– pobudza sensorycznie,
– rozwija działanie twórcze,
– uzewnętrznia świat problemów, uczuć i przeżyć,
– kreuje pozytywne myślenie,
– może być traktowana jako terapia zajęciowa nastawiona na pracę z dysfunkcją,
– jako skillstreaming,
– u osób „sprawnych inaczej” rozwija manualność,
– wyrównuje braki i ograniczenia psycho-fizyczne.

Najważniejszą funkcją zdaje się być możliwość formułowania swojej wypowiedzi w sposób niewerbalny, a tym samym bezpieczny dla zainteresowanego. Często jednak dzieło artystyczne staje się pretekstem do rozmów i dyskusji wokół tematu, który dana praca wyłania.

Plastykoterapia jest ściśle związana z chromoterapią inaczej leczeniem kolorem. Może polegać na:
* bezpośrednim naświetlaniu poprzez ekran w odpowiednim kolorze,
* przebywaniu w otoczeniu danych kolorów,
* piciu nasłonecznionej wody i jedzeniu wybranych produktów,
* wdychaniu promieni słonecznych przez kolorową tkaninę,
* kąpielach w kolorowej wodzie,
* piciu napromieniowanej danym kolorem wody - w tym celu szklankę z zimną wodą należy trzymać lewą ręką, a prawą skierowaną palcami w dół trzymać nad szklanką, następnie skoncentrować się nad danym kolorem, a po pięciu minutach wypić wodę małymi łyczkami) .
Kolory odgrywają istotną rolę w życiu człowieka. To, jakimi barwami otaczamy się już od dzieciństwa, ma wpływ na nasze samopoczucie, decyzje, zdrowie, a także mówi nam o „kolorze naszej duszy”.
Barwy przemieniają nasze otoczenie, ułatwiają życie towarzyskie, wpływają na karierę zawodową, często bez naszej świadomości. Wybór koloru, który najbardziej lubimy, ma znaczenie w określeniu naszej osobowości, odzwierciedla nasze problemy, przeżycia, nasz stan ducha.
Chromoterapia może wspomagać medycynę konwencjonalną. Z pewnością nie powinna być stosowana zamiast niej. Kolor nie jest lekiem na wszystko, aczkolowiek właściwie dobrany na pewno wpływa choćby na nasze psychiczne samopoczucie, a to także droga do poprawy zdrowia.

Pozdrawiam , Ola

Iga

Metoda Weroniki Sherbone

Założenia Metody Ruchu Rozwijającego:
• świadomość własnego ciała i usprawnienia ruchowego
• świadomość przestrzeni i działania w niej
• świadomość dziecka w przestrzeni z innymi ludzmi i nawiązywanie z nimi bliskich kontaktów

Wskazania dla terapeutów:
-pamiętaj, że uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne (możesz dziecko zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać)
-nawiąż kontakt z każdym dzieckiem: pamiętaj o utrzymywaniu kontaktu wzrokowego w dalszym okresie zajęć, gdy dziecko już zaadaptuje się do udziału w ćwiczeniach (w początkowym okresie kontakt wzrokowy może być zbyt trudny dla dziecka)
-zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi ludźmi, satysfakcji z pokonywania własnych trudności i lęków, z poczucia większej sprawności fizycznej
-bierz udział we wszystkich ćwiczeniach
-w czasie zajęć ściśle przestrzegaj praw dziecka do swobodnej własnej decyzji, aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii
-zauważaj oraz stymuluj aktywność dziecka, daj mu szansę na twórcze działanie
-miej poczucie humoru
-nie krytykuj dziecka
-chwal dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągnięcie ,pokonanie lęku , wykonanie nowego ćwiczenia
-unikaj stwarzania rywalizacji
-rozszerzaj stopniowo krąg doświadczeń społecznych dziecka
- stopniowo wprowadzamy najpierw ćwiczenia w parach, później w trójkach, a na końcu z większą liczbą osób,
-większość ćwiczeń szczególnie początkowych prowadź na poziomie podłogi
-zaczynaj od ćwiczeń prostych stopniowo je utrudniając
-zmniejszaj udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka w kształtowaniu programu
-proponuj naprzemienne ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne
-miej zawsze na uwadze samopoczucie dziecka, pytaj je o przyzwolenie na intensyfikowanie jego doznań
-ucz dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby
-we wszystkich ćwiczeniach, w których jest to możliwe zadbaj o to, aby dziecko znalazło się także w pozycji dominującej (poprzez zamianę ról)
-zaplanuj początek zajęć tak, aby zawierał propozycje ćwiczeń – spotkań, dających poczucie bezpieczeństwa, oparcia i bliskiego kontaktu
-na zakończenie zajęć zaproponuj ćwiczenia wyciszające, uspokajające

Ćwiczenia Weroniki Sherbone:
• ćw. prowadzące do poznania własnego ciała i kontrolowanie go
• ćw. Pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeni
• ćw. Ułatwiające nawiązanie kontaktów współpracy z partnerem i grupą
-z partnerem (partner pasywny i aktywny)
-przeciw w parach
-razem w parach
-ćw. Razem w grupie
• ćw. twórcze

Korzyści płynące z metody:
- daje pozytywne odczucie z…
-wyzwala…
- daje okazje w rozładowaniu energii
- jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z niepełnosprawności
- daje radość
- wyzwala zaangażowanie
- daje możliwość zaspokajania własnych potrzeb
-
-
-
- nie jest ograniczona wiekiem

Funkcje metody Weroniki Sherbone:
• terapeutyczna
• profilaktyczna
• diagnostyczna
• stymulowania rozwoju dzieci

Organizacja ćwiczeń i grup zajęciowych:
-grupa 6-14 osób
-mogą to być dzieci w różnym wieku: przedszkolaki, niemowlaki czy tez dorośli
-trwają ok. 1 godz.

Metoda Denisona (gimnastyka mózgu) Kinezjologia edukacyjna
-metoda może być stosowana wobec dzieci i dorosłych

Cele metody Denisona:
• pobudzenie różnych bodźców mózgu
• pieprzenie koncentracji
• poprawienie koordynacji poszczególnych części ciała
• poprawienie koordynacji ruchowo-słuchowej, zmysłu wzroku, czucia ruchu, umiejętność myślenia, pamięci

Przebieg zajęć prowadzonych metodą Denisona:
1. Faza wyciszenia- skoncentrowanie dziecka na danej sytuacji i wyciszenie
- masaż punktowy,
-ćwiczenia naprzemienne,
-pozycja Denisona
-picie wody
2. Ustalenie celu równoważenia- dziecko samo mówi, co by chciało robić lepiej np. jeździć na rowerze
3. Odegranie celu, dramy
4. Ćwiczenia korekcyjne
5. Zakończenie podsumowanie, podziękowanie, powtórzenie dramy

4 grupy ćwiczeń w Metodzie Denisona:
• Lateralne (na przekroczenie linii środka)- zwiększanie ilości połączeń nerwowych pomiędzy lewa a prawa półkula mózgową, a tym samym wzmacnianie ciała modzelowatego (spoiwa wielkiego); ułatwiają naukę pisania, czytania
Np. ćw. naprzemienne, leniwa 8, słoń, rysowanie oburącz, krążenie szyją, oddychanie przeponowe, kołyska na boki, patrzenie na znak X,
• Rozciągające i wydłużające mięśnie- mają na celu zminimalizować wpływ stresu i poprawić koncentrację uwagi.
Np. ćw. punkty na myślenie, punkty w przestrzeni, punk uziemienia, punkty równowagi, ziewanie energetyczne, kapturek myśliciela
• Energetyzujące ciało- zapewniające odpowiednią szybkość przesyłanych impulsów nerwowych przesyłanych miedzy komórkami
Np. ćw. rozciągające, zginanie stopy, luźnie skłony, pompowanie piętą aktywna ręka, wypady w bok
• Pogłębiające- są ważne i pełnia wiele funkcji np. wyciszają emocje
Np. punkty pozytywne, ćw. Denisona

Typy mechanizmów podstawowych wg. Denisona:
-integracji myśli i ruchu
-rozłączania myśli i ruchu

Metoda Dobrego Startu Mary Bogdanowicz

Założenia Metody dobrego Startu:
-rozwijanie funkcji: rozwojowych, spostrzeżeniowych, wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinestetycznych (czucie ruchu), motorycznych, współdziałanie między nimi.

Struktura zajęć Metody Dobrego Startu:
1. Zajęcia wprowadzające
a. Ćw. kształtujące świadomość ciała i przestrzenie
b. Nauka piosenki
c. Ćwiczenia funkcji językowych mowy
2. Zajęcia właściwe:
a. Ćw. ruchowe
b. Ćw. ruchowo-słuchowe
c. Ćw. ruchowo- słuchowo- wzrokowe
3. zajęcia końcowe
a. ćw. wyciszające
b. ćw. Logopedyczne i usprawniające artykulanty

Zajęcia wprowadzające
Podczas zajęć wprowadzających dzieci koncentrują uwagę na rozpoczynających się ćwiczeniach i usprawniają niektóre funkcje psychomotoryczne, głównie językowe, motorykę oraz orientację w schemacie ciała i przestrzeni.
Zaczynamy od ćwiczeń koncentracji uwagi i orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Mogą mieć one formę przywitania i zabawy ruchowej. Dzieci uczą się rozróżniać i nazywać części ciała, odróżniać prawe i lewe części ciała. Ćwiczenia stwarzają okazję do utrwalania orientacji w przestrzeni, odróżniania kierunków.
Następnie dzieci uczą się nowej piosenki, która będzie towarzyszyła dalszym zajęciom. W rozmowie z nauczycielką omawiana jest treść piosenki, wyjaśniane są trudne słowa. Daje sposobność do rozwijania mowy dziecka.
W „zabawie w zagadki” nauczycielka wykorzystuje tekst piosenki do rozwijania kompetencji językowej podczas wykonywania zadań na materiale werbalnym: słów, ich cząstek fonologicznych i morfologicznych oraz zdań –wypowiedzeń.
Kompetencja językowa rozwijana jest na trzech płaszczyznach: fonologicznej, syntaktycznej i semantycznej. W ćwiczeniach wykorzystywany jest materiał językowy: zdania, słowa, sylaby, cząstki śródsylabowe.

Kształcenie kompetencji fonologicznej obejmuje:
1.ćwiczenia w różnicowaniu i identyfikowaniu dźwięków mowy – głosek (słuch fonemowy), np. podczas porównywania paronimów, czyli pary słów, różniących się tylko jedną głoską;
2.ćwiczenia w dokonywaniu analizy struktur śródsylabowych, analizy sylabowej i fonemowej słów, sylab i głosek;
3.ćwiczenia w dokonywaniu syntezy struktur śródsylabowych, syntezy sylabowej i fonemowej, czyli łączenia izolowanych cząstek słów, sylab i głosek w słowa;
4.ćwiczenia w dokonywaniu operacji na cząstkach śródsylabowych, sylabach i głoskach, np. porównywanie par słów różniących, się strukturą głoskową, przestawianie sylab, cząstek śródsylabowych i głosek w parach słów; odszukiwanie słów ukrytych w dłuższych słowach.

Rozwijanie kompetencji syntaktycznej odbywa się za pomocą takich zadań, jak wydzielanie z tekstów zdań, słów, ustalanie poprawności budowy zdań ze względu na reguły gramatyki, przekształcanie form gramatycznych.
Rozwijanie kompetencji semantycznej dokonuje się dzięki poszerzaniu słownictwa dziecka oraz podnoszeniu jego wrażliwości na znaczenie słów, różnicowanie znaczeń, kategoryzowanie pojęć itp.

Zajęcia właściwe
Podstawowa część zajęć to zajęcia właściwe. Zawierają one trzy rodzaje ćwiczeń.
Ćwiczenia ruchowe: związane z wprowadzanym pojęciem
ćwiczenia orientacji przestrzennej i kierunkowej: orientacja w kierunkach związanych z własnym ciałem, poruszanie się w przestrzeni, działanie w niej - zmiana pozycji, umiejętność utrzymywania równowagi;
ćwiczenia motoryki dużej: rozwijanie sprawności ruchowej całego ciała, ćwiczenia ruchów globalnych wykonywanych jedną kończyną (tylko lewą, tylko prawą), dwoma kończynami jednocześnie i naprzemienne szybkie ruchy na zmianę z wolnymi - nauka regulowania tempa czynności ruchowych;
ćwiczenia motoryki małej: ćwiczenia rozwijające motorykę rąk, ćwiczenia palców, dłoni, nadgarstka przy pomocy zabaw ruchowych, rzucanie, toczenie, chwytanie, ukierunkowywanie ruchów manipulacyjnych, konstrukcyjnych, dydaktycznych, plastycznych.

Ćwiczenia ruchowo - słuchowe:
związane z wystukiwaniem rytmu śpiewanej przez siebie piosenki, zadaniem jest:
nadanie odpowiedniego rytmu wypowiadanym sylabom przy pomocy instrumentów, bębenka, dzwonka, talerzy, cymbałków itp.,
różnicowanie liczby dźwięków,
nauka kojarzenia ilości np. uderzeń bębenka to jest liczby bodźców słuchowych z ilością sylab danego wyrazu czyli z bodźcami wzrokowymi
odtwarzanie przez dzieci rytmu za pomocą klaskania lub wytupywania, czy skrętów głowy lub innych czynności wykonywanych za pomocą pięści, dłoni i palców, łokci, wreszcie całego ciała, w rytm śpiewanej piosenki (wykorzystujemy woreczki z grochem, piaskiem, sznurki, wstążki, szarfy, instrumenty muzyczne, itp.),
układanie wyrazu z liter i czytanie ułożonego wyrazu,
ćwiczenia utrwalające poprawną wymowę wprowadzonego wyrazu, ze szczególnym uwzględnieniem artykulacji ćwiczonej głoski.

Ćwiczenia ruchowo- słuchowo- wzrokowe:
demonstracja wzoru litery ( kierunek, kolejność ruchów wykonywanych podczas pisania poszczególnych elementów litery),
demonstracja sposobu pisania litery, z równoczesną wymową sylabową wyrazu,
polisensoryczne uczenie się wzoru graficznego litery na różnych fakturach (dziecko uczy się wielozmysłowo: przez dotyk, ruch, wzrok, słuch)
wodzenie ręką dziecka po wzorze, samodzielne wodzenie ręką przez dziecko po wzorze litery po wzorze wyrazu,
reprodukowanie wzoru:
z wykorzystaniem różnorodnych form i technik: od pisania w powietrzu, na podłodze, na dużych formatach papieru, po małe, ograniczone liniaturą, wymagające większej precyzji i uwagi, wykorzystanie różnych narzędzi graficznych, od kredy, węgla, mazaka po ołówek lub kredkę.
wystawa prac dzieci, omówienie ich i pochwała.

Zajęcia końcowe
Na zakończenie przeprowadzamy krótkie ćwiczenia wyciszające i ćwiczenia logopedyczne – oddechowe i usprawniające artykulatory.

3 programy ( formy) MDS:
I. Piosenki i rysunki (proste wzory i piosenki) - dla najmłodszych dzieci do wspieraniarozwoju, w szczególności:
-dla dzieci od czwartego roku życia oraz dzieci starszych opóźnionych w rozwoju,
II. Piosenki i znaki (złożone wzory, kształty literopodobne i piosenki) – dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym w celu przygotowania do nauki czytania i pisania, w szczególności:
-dla dzieci 6-7-letnich w klasach „0”,
-dla dzieci „ryzyka dysleksji”,
-dla dzieci starszych, w okresie poprzedzającym naukę liter.
III. Piosenki i litery (litery z alfabetu łacińskiego i litery specyficznie polskie oraz piosenki)- dla dzieci rozpoczynających naukę czytania i pisania w klasie „0” i „I” oraz uczniów dyslektycznych.

Grupy:
15-20 bez zaburzeń
6-8 z zaburzeniami psycho- motorycznymi
3-4 upośledzenie umysłowe
3-4 głębokie np. autystyczne

Czas: 15- 40 min raz w tyg., potem powtarzamy w domu
30- 40 min wiek przedszkolny

kasiulka

a czy juz wiadomo dokladnie gdzie i o ktorej jest poprawa tegoż kolokwium??

walentyna

w piatek 4 czerwca od 10 rano w bibliotece sala chyba 225

starosta

Nie poprawa jest w piątek o 10.00 ale nie w bibliotece a w blaszaku, sala 2 lub 103

walentyna

o to sorry Wink

nie wiedzialam bylam źle poinformowana

guardi

Kształcenie integracyjne

Teoretyczną podstawą jest teoria Marii Montessori

Główne założenia:
-każde dziecko rozwija się w swoim tempie
-motorem są zainteresowania dziecka
-nauczyciel musi podążać za dzieckiem

Organizacja:
-czas trwania pracy przedszkola 6 h
-GRUPA powinna liczyć 16-20 dzieci w tym od 3 do 5 osób niepełnosprawnych, w grupach przedszkolnych powinny być dzieci z różnym rodzajem niepełnosprawności. Dzieci niepełnosprawne starsze o 2-3 lata od dzieci pełnosprawnych
-2 posiłki

Budynek | przestrzeń:
-brak barier architektonicznych
-budynek poszerzony (drzwi i korytarze)
-pomieszczenia mają zorganizowane kąciki gdzie znajdują się meble i zabawki w zasięgu ręki dziecka

Program realizowany:
-autorskie programy tworzone z uwzględnieniem ramowego programu wychowania przedszkolnego
-dla dzieci niepełnosprawnych są realizowane specjalne programy rewidacyjne

Kadra:
-2 nauczycieli:
-wiodący- ze specjalnością przedszkolną
-wspomagający- osoba, która ma bardzo dobrą wiedzę o osobach niepełnosprawnych i problemów rozwojowych
-kadra specjalistyczna: psycholog, rehabilitant i logopeda

Formy zajęć: indywidualne i grupowe

Rodzice:
Udział rodziców w okresie adaptacyjnym jest duży, rodzic przebywa z dzieckiem przez cały czas na terenie przedszkola, włącza się w to, co się dzieje w przedszkolu. Rodzic powinien być do dyspozycji także innych dzieci a nie tylko swojego.

Co decyduje o bezstresowości wychowanka w przedszkolu integracyjnym?
- brak leżakowania
- brak konieczności ( przymusu) jedzenia
- brak przymusu uczestniczenia w zajęciach
- pobyt razem z rodzicami w okresie adaptacyjnym

SZKOŁY 1-3 (liczebność ta sama, nauczycieli 2)
-brak barier architektonicznych
-sygnalizacja świetlna- dla osób niesłyszących
i dźwiękowa dla niewidomych

Program:
Obowiązujący dla całej klasy, dla dzieci poniżej normy program jest modyfikowany. Wprowadzone są tygodniowe plany zajęć. Treści i tematy są te same, ale zadania są według możliwości.

Nie daje 100% gwarancji, że notatki są dobre ponieważ to jest wyłapane z ćwiczeń a nie przepisane z referatu. Jeśli ktoś posiada więcej notatek z tego tematu proszę o wstawienie. Z góry dzięki.

walentyna

Świadectwo opisowe zawiera informacje dotyczące:

• Strony emocjonalno-motywacyjnej ucznia,
• Zachowania i jego zainteresowań,
• Aktywności podczas lekcji,
• Zakresu i opanowania wiadomości i sprawności w poszczególnych przedmiotach,
• sposobu przezwyciężania trudności.